Rozdział IV

                Podjechałam już pod dom państwa Cameron. Była siódma jak im mówiłam. Weszłam na taras i zapukałam do drzwi, nie chcąc obudzić śpiochów. Długo nie musiałam czekać aż ktoś mi otworzy. Przy drzwiach stała Rose. Uśmiechnęła się do mnie i pokazała głową, żebym weszła.

                - Wszyscy jeszcze śpią? – zapytałam.

                - Tak. Ethan zazwyczaj wstaje o ósmej, Lillith śpi do dziewiątej, a James… Różnie bywa, ale tym razem może długo pospać – na jej twarzy pojawił się uśmiech kombinatorki.

                - Można wiedzieć dlaczego?

                - No cóż… Wczoraj jak wyszłaś dał mi zakaz grania na komputerze i playstation, no i odebrał mi komórkę, więc odegrałam się i dodałam mu środek usypiający do kolacji… Szkoda, że nie mam takiego talentu plastycznego jak Ethan… - zrobiła podkówkę.

                - A po co ci ten talent? – uniosłam jedną brew.

                - A nie ważne – ruszyła swoimi ramionami i usiadła na krześle w jadalni.

                Uważnie ją obserwując, podeszłam do blatu i zabrałam się za robienie śniadania. Cały czas byłam ciekawa, co zrobiła Jamesowi. Na odpowiedź długo nie musiałam czekać, bo o wpół do ósmej wrzask chłopaka obudziło całe sąsiedztwo.

                - Rose Alexandro Cameron! – wparował do kuchni jak oparzały. – Co zrobiłaś z moją twarzą.

                Na widok chłopaka wybuchłam śmiechem. Teraz rozumiem, dlaczego dziewczyna się użalała na brak talentu.

                Jego czoło zamieniło się na jakąś kolorową polanę, po której hasały czerwone jednorożce, a policzki jakimś dziwnym trafem się zarumieniły od różowego flamastra. Nawet w ciągu jednej nocy zdążył zapuścić wąsy i brodę.

                - No pięknie, tylko ciebie mi tutaj brakowało – fuknął w moją stronę.

                - Wystarczyło powiedzieć „cześć” – uśmiechnęłam się i rzuciłam w jego stronę mokrą szmatkę. – Masz i się wytrzyj.

                - Nie pomoże – odezwała się Rose, która jakoś się nie przejęła tym, że jej brat zaraz może ją zabić. – Użyłam mazaków wodoodpornych.

                - Rose! – jego twarz przybierała czerwonych kolorów. – Liczę do trzech…!

                - Stop! – stanęłam między nim a dziewczynką. – Nie będzie żadnego liczenia do trzech. Zaraz coś z tym zaradzimy… Albo będziesz musiał zrezygnować z dzisiejszego kina.

                James przewrócił oczami i pobiegł do swojego pokoju. Na schodach minął się z Ethanem i Lillith, którą niósł chłopak na rękach. Z uśmiechem na twarzy odebrałam od niego maleńką i podałam mu kanapki.

                - Mogę wiedzieć, co się stało z twarzą Jamesa? – zapytał nieśmiało.

                - Twoja siostra chciała się zabawić w artystkę.

                - Powiem wam coś – Rose podniosła się z krzesła. – Trzeba przyznać, że w tym image’u lepiej mu.

                Razem z Ethanem zaczęliśmy się śmiać. Nie spodziewałam się, że w Rose jest tyle poczucia humoru.

***

                Zabiję ją kiedyś, obiecuję, że ją kiedyś zabiję. Przyglądałem się swojej pomalowanej twarzy. Jak ona mogła mi to zrobić? Oczywiście, że mogła. Przecież jak mogłem dać jej zakaz na gry?! Ugh! Co ja teraz zrobię? Przecież nie pójdę do kina z jednorożcami na czole.

                Z kieszeni wyciągnąłem komórkę i wybrałem numer do Dylana. Miałem nadzieję, że odbierze.

                - Stary – usłyszałem zaspany głos przyjaciela – mam nadzieję, że to coś ważnego, bo jest ósma, a wczoraj pracowałem do późna.

                - Dylan, potrzebna mi pomoc…

                - Co się stało?

                - Czy któryś z naukowców jest już w agencji?

                - James jestem w łóżku!

                - Błagam cię sprawdź albo daj mi telefon, do kogoś.

                - Nie kumpluję się z naukowcami… Chociaż… Nie, lepiej nie.

                - Dylan! – warknąłem do telefonu.

                - Mam numer tylko do Jane, Jane Charles.

                - Co ja takiego zrobiłem, że mnie tak karzesz? – spojrzałem w górę. – Dobra dawaj mi go!

                Spisałem numer telefonu na kartkę i wpisałem go w moją komórkę. Dlaczego właśnie ona? Ja i Jane nie przepadamy za sobą od lat, ponieważ jesteśmy z dwóch innych światów. Ja trenowałem i uczyłem się na agenta, a ona była dobra z nauk ścisłych i została najmłodszą z uczonych naszej agencji.

                Nacisnąłem zieloną słuchawkę, czekając aż odbierze dziewczyna.

                - Czego chcesz James? – no proszę, nie zdążyłem nic powiedzieć, a ona już atakuje.

                - Nie przywitasz się? Nie bądź nie miła z samego rana, a tak przy okazji skąd wiedziałaś, że to ja?

                - Mam twój numer w komórce.

                - Zapisałaś mój numer? No proszę, a ja myślałem, że po ostatniej akcji zechcesz mnie zabić.

                - Właśnie po to go zdobyłam. Mów, co chcesz, bo ty nigdy nie dzwonisz bez powodów.

                Wyszedłem z łazienki i poszedłem do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi.

                - Pamiętasz moją siostrę Rose?

                - Taa… To ona zamknęła mnie w schowku, podczas przeprowadzania badań, bo sobie zamarzyła pianek… Ugh! Co z nią? Otruła się?

                - Nie. Pomalowała mi twarz markerem wodoodpornym – usłyszałem wybuch śmiechu.

                - Chyba zacznę ją lubić. Teraz twoja twarz musi wyglądać dużo lepiej…

                - Jane!

                - Czego James?

                - Pomóż mi, a obiecuję, że nikomu nie powiem twojej największej tajemnicy…

                Dziewczyna się rozłączyła. Coś czuję, że jej nigdy do siebie nie przekonam. Rzuciłem telefon na łóżko. Coś mi w pokoju nie pasowało… Spojrzałem w kierunku moich pucharów. Podszedłem tam. Dawno półka nie była odkurzana, więc łatwo było ocenić, że statuetki były ruszane. Sięgnąłem po puchar z mistrzostw w biegu z zeszłego roku, spojrzałem do środka. Oczywiście mogłem się tego domyślić, mała glista podłożyła mi podsłuch. Dzisiaj już przesadziła!

***

                - Rose! – znowu usłyszałam wrzask Jamesa.

                - Ups! – dziewczyna spojrzała z przerażeniem na górę. – Chyba dowiedział się o podsłu…

                - Ała! – krzyknął Ethan.

                Spojrzałam z przerażeniem na chłopaka. Trzymał się za palec. Podbiegłam do niego, żeby zobaczyć, co się stało.

                - Gdzie jest Rose?

                Spojrzałam na zagniewanego chłopaka. Rozejrzałam się po jadalni i zobaczyłam, że Rose musiała się już zmyć. Jeszcze raz spojrzałam na Ethana, który w oczach miał łzy. Musiał się skaleczyć nożem. Pociągnęłam go do zlewu i wodą przeczyściłam ranę.

                - Co się znowu mu stało?! – James cały czas podnosił głos. – Co to za fajtłapa! Ugh!

                - Przestań! – krzyknęłam w jego stronę. – Nie masz się już na kim wyżywać? – usłyszałam płacz Lillith. – Może zajmij się siostrą i daj już mu spokój.

                - Jak spotkasz Rose, to powiedz jej, że ma przerąbane.

                Wyciągnął maleńką z krzesełka i zabrał ją do salonu. Z apteczki wyciągnęłam plasterek z Supermen’em i zakleiłam paluszek chłopaka. Obdarzył mnie miłym uśmiechem i przytulił mnie.

                - Dziękuję ci, że mnie obroniłaś.

                W moim serduszku zrobiło się tak miło. Zerknęłam w kierunku biblioteczki zza której wyjrzała Rose. Uśmiechnęła się do mnie i znowu zniknęła za nią.

                Usłyszałam dzwonek do drzwi. Podeszłam do nich i je otworzyłam. Zastałam za nimi młodą dziewczynę o długich, blond włosach i niebieskich oczach, którymi przewróciła na mój widok.    

                - Dobra, zróbmy tak – zaczęła. – Zawołaj swojego chłopaka i będziesz mnie miała z głowy.

                - Mojego chłopaka, chyba nie myślisz o… - nie zdążyłam skończyć, bo James wpadł pomiędzy nas.

                - Jane! Myślałem, że nie przyjedziesz! – wciągnął dziewczynę do środka. – Masz coś, co zmyje mi to świństwo z buzi.

                - Moim zdaniem te rysunki powinny zostać, bo jakoś nie mam ochoty rzygać na twój widok.

                Stłumiłam śmiech, ale niestety, zostało to zauważone przez dziewczynę.

                - Kim ty właściwie jesteś?

                - Jessi, jestem niańką dzieci państwa Cameron – podałam jej rękę.

                - Jane, znajoma Jamesa – uśmiechnęła się do mnie i po chwili odwróciła głowę w stronę chłopaka. – No, no, no.. Kto spodziewałby się, że potrzebujesz niańki.

***

                Czułem jak ciśnienie mi skacze. Złapałem wolną rękę Jane i zaciągnąłem ją do garażu. Lepiej nie zabierać jej do swojego pokoju, bo jeszcze zacznie komentować wystrój i co jej na język popadnie. Dziewczyna spojrzała na mnie w ten sam sposób jak zawsze, czyli gardzący. Położyła swoją torbę na półce z narzędziami i wyciągnęła jakąś buteleczkę z niebieskim płynem i białą chusteczkę, na którą przelała zawartość. Podeszła do mnie i chciała już ją nałożyć na twarz, kiedy ja ją złapałem za rękę.

                - Nie wyparzy mi twarzy? – uniosłem brwi do góry.

                - Och… Ja głupia – klepnęła się w głowę – mogłam o tym pomyśleć. Oczywiście, Matole, że nie wyparzy ci tego czegoś, co inni nazywają u ciebie twarzą.

                - Dlaczego zawsze jesteś taka wredna?

                - Bez tego nie byłoby frajdy.

                Jak zawsze nie była delikatna, kiedy próbowała zmyć mi te świństwo z twarzy. Teraz mogłem bez żadnych zarzutów jej się przyjrzeć. Od prawie zawsze ze sobą wojujemy. Do agencji dostała się, kiedy miałem dziesięć lat. Nadal nie potrafiłem się pogodzić ze śmiercią przyjaciółki, więc zacząłem ją atakować. Z czasem i ona się tego nauczyła.

                Kiedy już skończyła, klepnęła mnie w twarz i wyszła bez słowa. Norma!

                Skierowałem się do salonu, gdzie przed telewizorem siedziała Rose i Ethan, a na podłodze bawiąca się z Lillith Jessi.

                - Jessi?

                - Tak? – spojrzała na mnie.

                - Mogłabyś zabrać Lillith na spacer i zostawić mnie z Rose i Ethanem?

                - Wątpię, żeby to był dobry pomysł.

                - Zaufaj mi, nic się im nie stanie. Jak wrócisz Rose będzie miała ręce i nogi, a przede wszystkim głowę. Po prostu muszę z nimi ustalić pewne zasady.

                Dziewczyna pokiwała głową i zabrała moją najmłodszą siostrę na spacer. Ja pokazałem bliźniakom, żeby poszli razem ze mną do jadalni. Widziałem przerażenie w oczach brata, a siostra jakoś nie okazywała żadnego wzruszenia, chociaż to ona ostatnio najbardziej podpadła. Usiadłem tak, żebym miał tą dwójkę przed sobą.

                - Posłuchajcie… -zacząłem jak zawsze ojciec zaczyna rozmowy. – Jesteśmy sami, nie ma rodziców, ale to nie znaczy, że mamy szaleć i podkradać ich sprzęt. Rose, myślałaś, że nie zauważę tego, iż podłożyłaś mi w pokoju podsłuch?

                - Muszę jakoś ćwiczyć – zaczęła się tłumaczyć.

                - Od tego masz treningi – przewróciłem oczami i spojrzałem na Ethana. – Młody, uważaj, bo za niedługo się cały pokaleczysz… Trudno utrzymać nóż?

                - James… - odezwała się Rose. – On przeciął się, żeby mnie ratować…

                - Ratować?

                - Tak, bo… W obecności Jessi prawie wygadałam o podsłuchu, ale Ethan od razu zareagował. Źle go oceniasz… - popatrzyła się na naszego brata. – Dzięki.

                - Rose, możesz już iść? A… i nie zapomnij, że kiedyś ci oddam za ten tatuaż na twarzy.

                Siostra pokazała mi język i pobiegła na górę. Spojrzałem na Ethana, który podczas całej naszej rozmowy miał spuszczoną głowę.

                - Przepraszam, że cię nazwałem fajtłapą, że wyżyłem się na tobie… Nie myślę tak o tobie. To, co zrobiłeś dzisiaj dla siostry było imponujące… Nie muszę się obawiać, że wygadasz o nas, jesteś wyjątkowym agentem.

                - Dziękuję, że tak o mnie myślisz, ale to i tak nic nie zmienia. Przecież wiecznie nie będę się ciął.

                Zeskoczył z krzesła i poszedł do salonu, gdzie usiadł przed telewizorem, przełączając kanały.